Gönül bahçem 2.42

Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim, ya da asla birini severken karşılığını beklemedim....Dostluğuma değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim.... Sevdiysem sonuna kadar gittim,
bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim....Bazen çok kırıldım, bazen belkide kırdım. Ama hata insana mahsustur dedim. Affettim, af diledim.... Kimileri birden fazla kırdılar
kalbimi ama ben onları
yinede affettim.... Onlar belki beni saflıkla yargıladılar . Belkide içten içe sinsice güldüler. Ama asıl unuttukları şuydu....Ben
aldanmadım. Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar .... Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri
...için....Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için.... Oysa ben hiç insan kaybetmedim....Sadece
zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar....................................Sözlerimin yetmediği her soruya suskunluğum tek cevap varlığımla değiştiremediğim her şeye YOKLUĞUM ARMAĞAN OLSUN................................... Sevginin resmettiği sevgili, sevginin yöneltildiği sevgiliden farklıdır.O’ndan başka hiçbir sevgili aşkın fiyatına değmez