Nieuwe Waterweg 3.56

De Nieuwe Waterweg is het laatste stuk van de verbinding van Rotterdam met zee, en kwam in 1872 tot stand. De lengte van deze doorgraving van de duinen bij wat nu Hoek van Holland heet, maar destijds tot de gemeente 's-Gravenzande behoorde, bedroeg 4,3 km. Door de verbreding van het strand is ze nu wat langer: tot aan het eind van de splitsingsdam die hij deelt met het Calandkanaal, waar de Maasmond begint ca. 7 km. Vanaf 1877 werd de doorgang belangrijk verbreed en verdiept en kwam echt een nieuwe waterweg tot stand.GeschiedenisRotterdam was in het midden van de 19e eeuw al een van de grootste havensteden geworden. Dit kwam onder meer door het grote aandeel aan doorvoer naar Duitsland en Engeland. De toename van het aantal scheepsbewegingen leidde tot een capaciteitsprobleem. De delta van de Rijn was bovendien zo vertakt dat het voor de moderne grotere schepen van die tijd steeds moeilijker werd om de haven te bereiken.Plan CalandDe wet van 24 januari 1863 maakte het mogelijk "in het belang van handel en scheepvaart (...) den waterweg van Rotterdam naar zee te verbeteren". Deze verbetering strekte zich uit van "Krimpen" tot "den Hoek van Holland". Waterbouwkundig ingenieur Pieter Caland kreeg de opdracht van de Waterstaatdienst Holland om “de Hoek van Holland” door te steken, en de Rijnmonding tot aan zee door te trekken. Eerder waren al in 1731 door Nicolaus Cruquius (1678–1754) ontwerpen voor een doorgraving gemaakt. Caland had echter in tegenstelling tot Cruqius een oplossing ter voorkoming van het weer dichtslibben bedacht. Calands plan hield dus meer in dan een simpele doorgraving tot een bepaalde dieptelijn voor de kust.