Novela 3.62

Sokrates “kendini tanı” derken, bu tanımanın insanın yaşamsal bir ihtiyacı olduğunu da biliyordu. Bu aynı zamanda gündelik sezgimizdir. İnsan kendine kitaplardan bakar, onlarda anlatılan başkalarının hayatından. Başkalarının hayatı bizi kendimizle yüzleştirir. Zaten kitaplar da bizi çağırır, davet eder. Bir romanın sayfalarını çevirmeye başladığımızda hararetli bir şekilde kendimizi de irdelemeye başlamışızdır. Romanlarla kurduğumuz duygusal bağ, kendimizi tanıma ihtiyacımızın karşılanmasından doğan şaşırtıcı duyumlardır.
Onca bilgi ve okuma deney ve birikiminden sonra insan hala kendini tanımıyor mu? İnsan yaşadığı her an ile değişen maceralarının biricik öznesidir. Bu bakımdan onun kendini tanıma ihtiyacı hiç bitmez. Gündelik sezgisi de öyle.
Modern birey o kadar çok anlık sosyal değişimlerle karşı karşıya ki romanların onu daha çok çağırması, davet etmesi gerekiyor. Gündelik hayatı çok çeşitlendi. Her eylemi, her kıpırtısı gündelik sezgisini yeniden ateşliyor.
Tabii roman da boş durmadı, onun da bir sezgisi var: Günümüz romanı hız, parçalanmışlık ve çeşitlilik konularında zamana ve hayata ayak uyduruyor. Biliyor ki canlı tutması gereken bir ateş var: Modern bireyin kendini tanıma ihtiyacı ve buna bağlı gündelik sezgisi.

Günümüz yazarlarından Romanyalı Mircea Cartarescu “Kadınları Neden Severiz?” adlı denemelerinin birinde şöyle bir cümle kurmuş: “Kız güzel değildi ama güzelliğinin tam hassas imajıydı.” Günümüz modern bireyinin narsisizmini bundan daha güzel hangi ifade anlatabilir? Demek ki “kendini tanıma” artık kaprislerle iyice hararetlenmiş bir eylem.

Bu kaprisler okumayı arttıran masum, gizil güdülerin yeni dışavurumları. Bu yüzden kadınlar çok okuyor. Bu yüzden “okumuyor” dediğimiz gençlik artık kitapçılara ziyaretini arttırdı.

Güneş altında anlatılacak daha çok hikaye var!

www.twitter.com/NovelaKitap