วัดบ้านยาง อ.เมือง จ.นครปฐม 5.08

ประวัติ วัดบ้านยาง
วัดบ้านยาง เดิมอยู่เขตการปกครองของอำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี ชาวบ้านเรียกขานกันว่า วัดบ้านยางแม่น้ำด้วน ตามชื้อแม่น้ำในสมัยนั้นที่ตัน (ไม่มีทางออก) และยังมีต้นยางขนาดใหญ่ขึ้นเป็นจำนวนมาก วัดบ้านยาง หรือชื่อเดิมคือ วัดบ้านยางน้ำด้วน ตั้งอยู่ในเขตดงไม้ยาง ชายฝังขวาของแม่น้ำด้วน(คลองท่าผา-บางแก้ว) อยู่ฝั่งตรงข้ามกับที่ตั้งวัดบ้านยางในปัจจุบัน คาดว่าสร้างขึ้นราวพุทธศักราช ๒๓๖๗ ในสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชการที่ ๓ มีหลวงปูเฒ่าจันทร์ เป็นเจ้าอาวาสท่านได้พัฒนาก่อสร้างเสนาสนะต่างๆต่อมา หลวงปู่เฒ่าจันทร์ โดยความเห็นชอบของชาวบ้านเห็นควรให้ย้ายวัดมาอยู่ฝั่งซ้ายของแม่น้ำด้วน ฝั่งตรงข้ามกับที่ตั้งเดิม และจัดสร้างพระอุโบสถขึ้นใหม่ เมื่อหลวงปู่เฒ่าจันทร์ลาสิกขาบท หลวงพ่อพุ่มขึ้นบวชอยู่วัดบ้านยางแม่น้ำด้วน เป็นเจ้าอาวาสสืบแทนเมื่อหลวงพ่อพุ่มมรณภาพ พระอธิการดี ได้ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดบ้านยางแม่น้ำด้วน ได้รับพระราชทานสมณศักดิ์สัญญาบัตรพัดยศฐานานุกรมเป็น พระครูธรรมสุนทร(ดี)หรือที่รู้จักกันในนาม หลวงพ่อดี ถือเป็นองค์ปฐมสมณศักดิ์ชั้นพระครูองค์แรกของวัดบ้านยางแม่น้ำด้วน ปฏิบัติหน้าที่พระกรรมวาจาจารย์และดำรงตำแหน่งเจ้าคณะตำบลบ้านยาง อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี และพระภิกษุอินทร์หรือหลวงพ่ออินทร์ ซึ่งอุปสมบทตั้งแต่ครั้งที่หลวงพุ่มยังเป็นเจ้าอาวาสวัดบ้านยางแม่น้ำด้วนและอยู่ร่วมสมัยกับหลวงพ่อดีหลวงพ่อดีมีจิตศรัทธาจัดสร้างพระอุโบสถใหม่ขึ้นอีกหลังพร้อมด้วยกุฏิสงฆ์ ชาวบ้านได้เรียกชื่อบริเวณที่สร้างพระอุโบสถหลังใหม่ว่า วัดบ้านยางแม่น้ำด้วยนอก และวัดบ้านยางแม่น้ำด้วนใน การเรียกขานชื่อวัดเป็นสองวัดก็เพื่อให้จำง่าย มิได้มีเจตนาแบ่งแยกเป็นสองวัดในตอนนั้นหลวงพ่อดีดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดบ้านยางแม่น้ำด้วนนอกเมื่อหลวงพ่ออินทร์มรณภาพหลวงพ่อจันทร์ซึ่งอุปสมบทสมัยเดียวกับหลวงพ่อดีและอยู่ที่วัดบ้านยางแม่น้ำด้วนในเมื่อพระครูธรรมสุนทร(ดี)มรณภาพลงชาวบ้านจึงอาราธนาหลวงพ่อจันทร์ดำรงตำแหน่งจ้าอาวาสวัดบ้านยางในอีกต่ำแหน่งหนึ่งและหลวงพ่อจันทร์ ในพุทธศักราช ๒๔๔oจึงประสงค์อุปสมบทที่วัดบ้านยาง ขณะนั้นตรงกับเดือน ๕ อากาศร้อนจัดมาก ได้เกิดไฟไหม้บ้านโดยต้นเพลิงเกิดจากบ้านคนอื่นแล้วลุกลามมาไหม้บ้านของท่าน เหลือวิสัยที่ชาวบ้านจะช่วยกันดับ ไฟไหม้บ้านและเครื่องอัฐบริขารที่เตรียมไว้หมดสิ้น คงเหลือเฉพาะผ้าไตรเท่านั้น แต่ก็ยังมีกฤษ์ถือบวชในช่วงข้างขึ้นเดือน ๖ ของปีเดียวกันโดยใช้ขบวนควายเป็นพาหนะแห่นาคมีพระอธิการคำ วัดหนองเสือ ตำบลหนองดินแดง จังหวัดนครปฐม(เข้าใจว่าสมัยนั้นยังขึ้นกับเขตราชบุรี) เป็นพระอุปัชฌาย์ หลวงพ่อดี วัดบ้านยางใน เป็นพระกรรมวาจาจารย์ หลวงพ่ออินทร์ วัดบ้านยางนอกเป็นพระอนุสาวนาจารย์ ท่านเพิ่งมีโอกาสเล่าเรียนเขียนอ่านเมื่อเป็นพระแล้ว ได้ศึกษาอักษรสมัยบทสวดมนต์ด้วยความขยันหมั่นเพียรและสนใจศึกษาวิชาไสยศาสตร์เป็นพิเศษมีหลวงพ่อดีและหลวงพ่ออินทร์เป็นครูผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชานี้ทำให้วัดบ้านยางมีพระเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงด้านอยู่ยงคงกระพัน ดังจะขอยกบางตัวอย่างเพื่อเป็นหลักฐานประกอบความศักดิ์สิทธิ์ตามที่มุขปาฐะหรือนิทานวจนะกล่าวไว้ว่าเมื่อท่านหลวงพ่อจันทร์แจกวัตถุมงคลให้ประชาชนนำไปเคารพบูชา ซึ่งชาวบ้านเรียกขานว่า พระเมฆพัตรสีดำ ถ้าเก็บรักษาไม่ดีหรือนำไปใช้ทางลามก วัตถุมงคลนั้นจะกลับมาอยู่ที่เดิม หรือจากคำบอกเล่าของชาวบ้านว่า เส้นทางเดิมที่พระภิกษุลูกวัดใช้สัญจรเพื่อบิณฑบาต แต่นายเจียมได้ปิดกั้นเส้นทางนั้นเสีย ท่านก็ไม่ว่าอะไรได้หาเส้นทางเดินแห่งใหม่อีกรอบ ครั้งนี้หลวงพ่อได้กล่าววาจาว่า ถ้านายเจียมมาเดินเส้นทางนี้เมื่อไรขอให้นิ้วของนายเจียมหลุดไปทีละข้อภายใน ๓วัน ๗วัน เมื่อนายเจียมมาเดินในเส้นทางนั้น ปรากฏว่านิ้ว ของนายเจียมได้หลุดหายไปตามคำกล่าวของหลวงพ่อจันทร์จริงๆ เมื่อพระอธิการอินทร์หรือหลวงพ่ออินทร์ เจ้าอาวาสวัดบ้านยางนอกมรณภาพ ไม่มีองค์ใดเหมาะสมขึ้นเป็นหัวหน้า หลวงพ่อดีจึงให้ย้ายหลวงพ่อจันทร์ไปดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดบ้านยางนอก เมื่อหลวงพ่อดีมรณภาพลงอีก ชาวบ้านจึงอาราธนาหลวงพ่อจันทร์ ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดบ้านยางในอีกตำแหน่งหนึ่ง โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อให้หลวงพ่อจันทร์เป็นประธานจัดงานศพให้หลวงพ่อดี เมื่อเสร็จกิจการงานศพแล้ว ท่านได้มอบหมายให้พระสำเนียง รักษาการแทนเจ้าอาวาสวัดบ้านยางนอก ต่อมาพระพระสำเนียงขอลาสิกขาบท นับแต่นั้นก็ไม่มีการแต่งตั้งเจ้าอาวาสวัดบ้านยางนอกอีก พุทธศักราช ๒๔๗o หลวงพ่อจันทร์ ได้ปกครองคณะสงฆ์ทั้งวัดบ้านยางนอกและวัดบ้านยางในด้วยความสามารถยิ่งมีจริยวัตรปฏิบัติอันนุ่มนวลและน้ำเสียงที่อ่อนโยน เปี่ยมด้วยเมตตา จึงได้รับแต่งตั้งเป็นพระอุปัชฌาย์ เมื่อวันที่ ๔ มีนาคม พุทธศักราช ๒๔๗o ขณะอายุได้๕๑ปี ๓๓ พรรษา และดำรงตำแหน่งเจ้าคณะตำบลบ้านยาง เมื่อวันที่ ๑ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๔๗๕ ขณะอายุได้ ๕๖ ปี ๓๕ พรรษา ด้วยคุณงามความดของหลวงพ่อจันทร์ ที่ปฏิบัติกิจต่างๆด้วยความเพียรและสามารถยิ่ง จึงมีชื่อเสียงด้านการปกครอง ท่านจึงได้รับพระราชทานสมณศักดิ์ในฐานะนุกรมเป็น พระครูธรรมสุนทร (หลวงพ่อจันทร์) เป็นสมณศักดิ์สัญญาบัตรพัดยศองค์ที่สองของผู้ครองวัดบ้านยาง เมื่อวันที่ ๑ มีนาคม พุทธศักราช ๒๔๘๑ ขณะอายุได้ ๖๒ ปี ๔๑ พรรษา เสร็จพิธีศพหลวงพ่อจันทร์ชาวบ้านยาง พร้อมด้วยพระภิกษุสามเณร เห็นสมควรให้ พระภิกษุแดง วรวโส เป็นเจ้าอาวาสวัดบ้านยาง อุปสมบท ณ วัดดอนตูม ตำบลปากแรต อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี เมื่อวันที่ ๑๙ เดือน ๕ พุทธศักราช ๒๔๗๙ มีหลวงพ่อจันทร์แห่งวัดบ้านยาง เป็นพระอุปัชฌา พระอธิการเป้ วัดเขาแดง เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระมหาสนิท วัดบ้านโป่ง เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ท่านสอบไล่ได้เลื่อนระดับเป็นนักธรรมชั้นตรี โท เอก ระหว่าง พ.ศ.๒๔๘o-๒๔๘๒ ได้ดำรงตำแหน่งรักษาการจ้าอาวาสวัดบ้านยางใน ขณะอายุได้ ๔o ปี ๑๕ พรรษา ในพุทธศักราช ๒๔๙๗ และเป็นเจ้าอาวาสในพุทธศักราช ๒๕ooได้รับแต่งตั้งเป็นเจ้าคณะตำบลโพรงมะเดื่อ อำเภอเมือง จังหวัดนครปฐม ในพุทธศักราช ๒๕o๑และป็นพระอุปัชฌา ในพุทธศักราช ๒๕๑๑
วันที่ ๕ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๑๙ ได้รับพระราชทานสมณศักดิ์สัญญาบัตรพัดยศเป็นพระครูธรรมสุนทรชั้นโท ฐานานุกรมในพระครูธรรมสุนทร(จันทร์ สุวณณคงโค) ขณะอายุได้ ๖๔ ปี ๔๐ พรรษา
ช่วงที่ท่านเป็นเจ้าอาวาสวัดบ้านยางนั้น สภาพวัดมีสภาพชำรุดทรุมโทรมมาก ท่านจึงได้ทำการบรูณปฏิสังขรณ์ขึ้นใหม่ และได้ประกาศยุบวัดบ้านยางนอกเพราะยุ่งยากต่อการปกครองและจะได้มุ่งปฏิสังขรณ์ถาวรวัตถุต่างๆ ของวัดบ้านยางในให้เจริญรุ่งเรืองมากยิ่งขึ้น
กลางปี ๒๕๓๗ หลวงพ่อแดงอาพาธหนัก ศิษย์ยานุศิษย์ได้นำท่านมารักษาที่โรงพยาบาลสนามจันทร์ นครปฐม ผลการตรวจสอบพบว่าท่านเป็นโรคหลอดลมอุดตันเรื้อรัง
ขาดอาหาร ภาวะระบบไหลเวียนล้มเหลว ซึ่งก่อนหน้านี้ก็เคยป่วยด้วยโรคปอดอักเสบและเบาหวาน ท่านได้ละสังขารในวัน พฤหัสบดีที่ ๑ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๓๗ เวลา ๑๕.๐๕ น. สิริอายุ ๘๒ ปี ๑ เดือน ๑๕ วัน ๕๘ พรรษา
ปัจจุบัน พระครูโกศลจิตานุรักษ์ เป็นเจ้าอาวาส วัดบ้านยาง