Zingend door het Leven 1.95

In veel Afrikaanse landen is samenzang een alledaags fenomeen. Kinderen op school die al samen beginnen te zingen voordat de meester of juf heeft gezegd “Nu gaan we zingen”…. Blijdschap en verdriet die zingend worden geuit en gedeeld. De samenzang schept een ambiance waarin saamhorigheid ervaren en vormgegeven wordt.

Samenzang is vaak een ritueel dat ruimte kan scheppen waar gesproken taal ontoereikend is. Iedereen neemt deel. Iedereen kan zingen. De één heel welluidend op de voorgrond, de ander bescheiden op de achtergrond.

In het Westen neemt (samen)zang een geheel andere plaats in. Het spontane, alledaagse karakter ontbreekt. Zingen staat vaak in het teken van prestatie (“wie krijgt de hoofdrol in de musical?”), talent wordt belangrijk gevonden, koren staan vaak enorm ‘hun best’ te doen (soms zelfs met ingestudeerde gezichtsuitdrukkingen). Zingen is een kunst! De operaster, het popidool of ‘de huisvrouw van wie niemand het verwachtte’, worden halfgoden in deze geïndividualiseerde opvatting van het zingen.

Mijn werk heeft tot doel dat we (weer) ervaren dat zingen een gemeenschappelijke menselijke ‘taal’ is. In die zin laat ik me inspireren door het jonge kind dat improviserend liedjes maakt (zonder esthetische of therapeutische doelstellingen). Spontaan, ongekunsteld, alledaags, opwellend uit het leven. Vandaar: zingend door het leven…