Mark Robert Peters beeldend kunstenaar 2.07

'Hoe groot is een mens? De vraag is vederlicht en niet eens opgewassen tegen de antwoorden die er op mogelijk zijn. Maar als men tracht de vraag te negeren, haar weg te blazen, dwarrelt ze enkel op om even verder weer neer te strijken. Al heeft ze geen gewicht, toch neemt ze ruimte in. Want hoe groot is een mens? Men kan hem naast een dier plaatsen, naast een boom, een berg of een zandkorrel en vervolgens het verschil vaststellen. Maar daarmee is het verschil slechts vastgesteld. Als de dingen slechts vergelijkenderwijs over een maat beschikken moet men vaststelien dat de dingen vanuit zichzelf geen maat kennen. Een korrel zand is nietig, een berg machtig, dat wil zeggen: voor ons oog. Kan dan een berg niet nietig zijn, een korrel niet machtig? De vraag naar de maat der dingen is de vraag naar het kwantitatief verschil tussen de dingen. Er is geen absolute maat, in niets, want alles vergroot en verkleint zichzelf voortdurend. Een mens is zo groot als de stok waarmee hij meet.

Nadat ik over deze dingen had nagedacht droomde ik dat de maan me vleugels schonk waarmee ik een vlucht ondernam, verder dan die van welke vogel ook. Een reis, verder dan de sterren die ik mijn leven lang van zulk een afstand heb bezien. En het was voorbij het zwart van de sterren dat ik uitkwam in het licht, een beweging, een lichaam van reusachtige afmetingen, en met de zekerheid die enkel in dromen is gegeven wist ik dat ik me in mijn eigen lichaam bevond, dat ik als een korrel zand werd meegevoerd door mijn eigen lichaam. Wat de droom ook betekenen mag: ze schonk me de troostrijke gedachte dat de sterren wellicht minder ver van ons verwijderd zijn dan ze lijken.' (fragment uit het korte verhaal 'Atros' van August Tholen over de Griekse dichterfilosoof Atros).


Het werk van Mark Robert Peters vindt zijn neerslag in foto's en schilderijen. Als aanleiding hiervoor maakt hij kleimaquettes van fictieve architectuur en stedelijke ruimtes. De stad als utopie aan de ene kant en als symbool van vergankelijkheid aan de andere kant. Met zijn foto's en schilderijen schept hij een nieuwe wereld die op het eerste gezicht even leefbaar is als de onze maar bij nadere beschouwing zijn de gebouwen en het stratenpatroon te bizar en te onlogisch om deel uit te kunnen maken van een bestaande realiteit. En dat is nou precies zijn bedoeling. Hij wil nieuwe ruimtelijke dimensies, nieuwe belevingswerelden creëren die onze nieuwsgierigheid prikkelen en waarin we onze gedachten over toekomstontwikkelingen opnieuw kunnen rangschikken. Virtuele landschappen waarin heden en toekomst, fictie en werkelijkheid met elkaar de strijd aanbinden. Om de concentratie volledig naar de ruimtelijke constructies te leiden schildert hij bij voorkeur in monochrome tinten blauw en grijs. In die zin onderscheidt hij zich van veel andere hedendaagse schilders die het stedelijk landschap tot onderwerp hebben gemaakt en die daarin juist de overdaad aan vorm en kleur benadrukken. Kenmerkend voor Mark Robert Peters is zijn eigen manier van werken waarbij de maquettes slechts als aanleiding dienen en niet zelf als autonome beelden worden gepresenteerd. Autonoom zijn wel zijn foto's en schilderijen. Daarin weet hij de specifieke kracht van elk medium volledig uit te buiten. Beide media beschikken over een strikt eigen zeggingskracht die leiden naar een zelfde soort beeldervaring, naar de ongekendheid van het andere landschap, zoals dat is opgebouwd uit zijn eigen voorkeuren, interesses en voorstellingsvermogen. Mark Robert Peters levert met zijn werk geen sociaal politieke kritiek op maatschappelijke ontwikkelingen maar biedt een nieuwe wereld aan die zowel beklemmend als bevrijdend kan worden ervaren. Met die ogenschijnlijk paradoxale combinatie en zijn direct herkenbare manier van werken verschaft hij zich toegang tot een lange onderzoekstraditie waarin beeldende kunst, architectuur en landschap elkaar ontmoeten.


Jos Wilbrink
Ex-directeur Nieuwe Brabantse Kunst Stichting