De Heerenhof 3.84

De oude nieuwe Tuin en de nieuwe oude Tuin,
Een tuin van 30 jaar oud en een tuin van 10 jaar oud; 20 jaar verschil? Gaat dat wel goed samen? Is daar niet een veel te grote generatiekloof wat betreft levensenergie/ wijsheid en doorleefdheid? Die smaken van die twee tuinen zijn toch totaal anders? Die stijlen komen niet overeen. Dat onderhoud is heel verschillend en die toekomstverwachting is ook al niet dezelfde. Boompje groot, plantertje dood is het gezegde. Dus wat in de ene tuin al volwassen is, is in de andere tuin nog jong grut en puberaal aan het uitspruiten, ongericht en veel te enthousiast. Wat in de ene tuin tot rust komt, waar de sporen van het onbesuisde begin verdwenen zijn en een harmonischer geheel vormen is in de andere tuin nog volop in ontwikkeling en moet constant bijgestuurd worden door de tijd, de snoeischaar of radicaler, door de schop!
Wandelend door beide tuinen en kijkend vanuit de ene naar de andere maakt het genieten van beiden alleen maar groter. Heen en weer lopend door de romantische wildere tuin naar de moderne strakkere tuin kunnen wij niet kiezen! We willen de stelligheid en brutaliteit van de jeugd en we willen de zichtbare sporen van onze geschiedenis. We willen de jeugdige strakheid en we willen de rimpels, knoesten en verwilderde zaailingen.
We willen zoals gewoonlijk alles en liefst nog meer. Nog meer doen we inmiddels bij anderen; muurtuinen, daktuinen, balkontuinen, grootse waterpartijen, kasteeltuinen etc. Maar wat kan er hier bij ons zelf nog meer? Moet de strakheid van de jeugd ook in de oude tuin? Hier en daar een botox-ingreep om de lijnen helder te houden? Moet de losheid van het allereerste begin niet ook in het strakke moderne plan? Moeten we fusen of onderscheiden?
Het hebben van twee verschillende tuinen in stijl en in leeftijd helpt het kijken met een frisse blik naar wat was en naar wat nog moest worden en onderhand ook al heel wat is.
Al enkele jaren staan we regelmatig te kijken bij een deel van de oude tuin. Het is het deel wat qua invulling het meest veranderd is in al die jaren; van groentetuin tot dahlia-tuin, van fel kleuren palet met salvia’s en alles wat maar kleur geeft tot witte tuin. De structuur is altijd hetzelfde gebleven; frans, symmetrisch en de oudste appelbomen kijken vanaf het begin al neer op dit deel van de tuin. Zij zien al deze veranderingen aan. De buxus heeft geleden van de winters. De bollen zakken in en de buxusranden worden te dik. De woelratten zitten hier al jaren alle nieuwe aanplant te saboteren. Bloeiende bloembollen zakken trillend naar beneden. Het deel van de oude tuin die er vlak tegenaan ligt, ooit aangelegd als geïsoleerde tuin met gewaagde kleurcombinaties van bruin/ oranje en paars, is al lang niet meer vernieuwend en heeft zijn isolement niet meer nodig. Wat te doen? Open gooien die handel en het grote gebaar van de nieuwe tuin toepassen op dit versnipperde deel of bewaren en verzorgen als een ouder wordend, inzakkende maar schone oude dame? Proberen te verjongen waar je kan met dahlia’s en eenjarigen zodat af en toe de joligheid van de jeugd weer uitbarst?
Twee tuinen, twee leeftijden. Wij denken stiekem aan een derde en een vierde. De jongste wordt namelijk al behoorlijk zelfstandig en woont bijna op kamers. Zij flirt al met fotograven en weet geraffineerd te poseren in lentelicht en herfstnevel. Wij willen weer een vers stuk grond met kale aardkluiten die nog rul en voedzaam moeten worden. Misschien een moestuin die elk jaar vers is! Dat zou wat wezen!! Of een kersentuin en dan verlangen naar Moskou.