Budovereniging Elst 3.44

Kickboksen

De naam kickboksen is ontstaan na gevechten van Japanse karateka’s tegen de Muay Thai boxers in 1963 te Bangkok. Hierbij werden 2 van de 3 gevechten gewonnen door de Thai-boxers.
Onder de indruk van de stijl en hardheid van Muay Thai, heeft men na terugkeer van het Japanse karateteam, in overleg met een Japanse karatebond en met samenwerking van diverse andere bonden, de Japanse vechtsport kickboksen in het leven geroepen. In de praktijk betekende dit een identieke overeenkomst met de Muay Thai vechtstijl. Het enige grote verschil is, dat bij kickboksen lage worpen zijn toegestaan, terwijl het werpen bij Muay Thai verboden is. Kickboksen zoals het in Europa wordt beoefend komt met beide stijlen overeen, alleen bij wedstrijden past men grotendeels Japanse regels toe met enkele Europese wijzigingen. (bv. geen knie- en elleboog techniek naar het hoofd).
Kickboksen is bij uitstek een sportvorm die geschikt is voor het leren kennen van je zelf, ontwikkelen van zelfvertrouwen, weerbaarheid, normen en waarden zoals discipline en weder respect (voor jezelf en de ander), kweken van doorzettingsvermogen en mentaliteit. In het bijzonder deze laatste ingrediënten vormen het fundament van een gezonde sporter die naast zijn sport een positieve impuls aan de maatschappij kan geven.
De trainingen zijn zwaar en omdat er ook veel doorzettingsvermogen gevraagd wordt, vindt er ook een mentale training plaats die het zelfvertrouwen enorm kan vergroten en zorgt voor een versterking van het karakter. Jongeren kunnen hun energie, eventuele stress en agressie op een gezonde manier kwijt.
Trainingsfaciliteiten
De afdeling kickboksen van de Budovereniging Elst heeft de volgende trainings mogelijkheden:
3 keer trainen per week
Uitwisseling met boksscholen
Wedstrijden

Dit verbetert uw :
Lichaam
Weerbaarheid
Conditie
Vitaliteit
Contactuele eigenschappen


MMA

Mixed Martial Arts soms ook wel Free Fight genoemd.
Het is één van de vele stromingen in de moderne vechtsporten die afgeleid zijn van het Pancrase.
Pancrase staat ook wel bekend onder namen als Japans Free Fight , Hybrid Wrestling of Shoot Fighting , en ontleend zijn naam aan het Pancrase wedstrijd circuit in Japan, waar allerlei topvechters uit verschillende vechtsporten zich met elkaar meten.
Rondom de bovengenoemde vecht circuits zijn tal van nieuwe vechtsporten ontstaan zij ontlopen elkaar meer in details dan in de grote lijnen.
Deze moderne gevechtssporten hebben allemaal weer andere namen, b.v. Free Fight , Vale Tudo , Ultimate Fighting Championship , Submission fighting , Mixed Fight , Gracie's Jiu Jitsu , Brazilian Jiu-Jitsu enz. Technisch gezien lijken ze erg veel op elkaar. Ze bestaan meestal uit een mengeling van stoten, trappen, slagen en weringen uit sporten als karate en kickboksen enerzijds en worpen en grondtechnieken uit sporten als judo/Jiu Jitsu en worstelen anderzijds. Stuk voor stuk uiterst complete vechtsporten.
Samen worden ze ook wel eens aangeduid als No Hold Barred Fighting wat, vrij vertaalt, alles mag betekent.
MMA zoals je dat bij Budovereniging Elst kunt trainen bestaat uit drie onderdelen:
Het staande gevecht
Tijdens het staande gevecht worden er voornamelijk technieken uit het (kick )boksen gebruikt. De nadruk ligt hierbij op stoten, trappen, knieën en elleboogstoten.
De take-down
De take-down is het naar de grond brengen van je tegenstander. Dit kan door middel van een worp, maar ook door een beenveeg, zgn. shoot-technieken of klemmen en grepen. Veel van deze technieken worden ook in (Braziliaans) Jiu Jitsu gebruikt. In het free fight zijn deze echter wat compacter en steviger.
Het grondgevecht
Bij free fight is het grondgevecht iets anders dan bij bijvoorbeeld judo. Er wordt zo snel mogelijk toegewerkt naar een zgn. submission (arm- of beenklem, verwurging etc.). Omdat het in d e praktijk levensgev aarlijk is om in een gevecht op de grond te blijven, wordt er op getraind tijdens het gevecht weer zo snel mogelijk naar een staande situatie toe te werken.

MMA zoals dit bij Budovereniging Elst wordt gegeven vindt zijn oorsprong in het Barokai en technieken uit bovengenoemde vechtsporten.
De lessen worden gegeven door Herwin Dulos en Arthur Visser.
Regelmatig gezamenlijke training met de MMA school van Dion Staring.


Kempo Kuntao

Vanuit China en Indonesië is de vechtkunst naar Nederland overgewaaid. De Indonesiërs leerden vechtkunst van Chinezen en noemden het Kun-Tao. Kun-Tao raakte beïnvloed door de inheemse vechtkunst Pencak Silat en vice versa. Deze vechtkunsten zijn in de jaren '50 van de vorige eeuw in Nederland geïntroduceerd onder de naam Kempo.
Kempo is de Japanse term die men gebruikt om vechtkunstsystemen aan te duiden die met China verband houden. Vrij vertaald betekent Kempo zoveel als Weg of Wet van de vuist of wel Vuistmethode . In Japans karakterschrift zijn er twee karakters nodig om de term Kempo te schrijven. Het eerste karakter betekent Vuist en het tweede karakter betekent Methode of Weg . Een Japanner leest deze twee karakters als Chuan (Vuist) en Fa (Methode of Weg/wet).
Kempo is een geschikte vechtsport voor de ontwikkeling van coördinatievermogen,motoriek, zelfvertrouwen opbouwen en conditie. De trainingen zijn afgestemd op de belevingswereld en grenzen van fysieke belastbaarheid van kinderen. Vanuit pedagogisch oogpunt worden de positieve vormende eigenschappen van Kempo benadrukt. Kinderen leren omgaan met agressie en respect, leren zich te handhaven en worden daardoor geestelijk sterker.
Goede begeleiding is essentieel en wordt door budovereniging Elst aangeboden.

Judo

Judo werd door Jigoro Kano ontwikkeld. Hij werd geboren op 28 oktober 1860 in het dorpje Mikage in het westen van Japan. Hij was klein en niet erg sterk. Op 16 jarige leeftijd begon hij te studeren aan de Keizerlijke Universiteit te Tokyo en behaalde zijn graad op 21 jarige leeftijd. Hij had gehoord van jiu jitsu een kunst waarbij een fysiek zwakkere een tegenstander kon verslaan die vele male sterker was. Dit trok hem zo aan dat hij besloot om in 1876 jiu jitsu te gaan beoefenen.
Kano kwam tot de conclusie,dat het jiu jitsu van de diverse scholen veel goeds hadden. Maar nog niet volmaakt was. Ook vond hij dat jiu jutsu volgens de oude stijl een harde op vernietiging gerichte gevechtskunst was. Na een grondige studie van diverse scholen ontwikkelde hij een nieuw systeem voor lichamelijke opvoeding en ook geestelijke vorming. Het wedstrijd element was een belangrijk onderdeel echter nooit een hoofdzaak. Het doel was voor hem om te streven naar volmaakte harmonie van zowel lichaam als geest ,waarbij men zo doelmatig mogelijk gebruik maakt van energie zowel lichamelijk als geestelijk.
Hij bedacht het Nippon-Den-Kodokan-Judo; kortweg Judo dat letterlijk betekent de zachte weg. In 1882 opende de toen pas 22 jarige Jigoro Kano zijn eerste school: De Kodokan. De kodokan begon in de loop van dat jaar met 22 leerlingen , waarvan er vier beroemd werden:
T . Tomita zijn eerste leerling;
Y . Yamashita die het judo naar de V.S. bracht en als leerling president Theodore Roosevelt had;
S . Yokohama die met zijn enorme techniek en kracht in de wedstrijden tegen de jiu jutsu -ryu de bijnaam duivel kreeg;
S . Saigo die met zijn yama-arashi opzien baarde.
Op 10 juni 1886 op het hoofdbureau van politie te Tokio kwam de kodokan team te staan tegenover 15 bekende jiu jitsu vechters. De Kodokan -judo bewees zich snel door 15 overwinningen en 2 onbesliste partijen. Dit veranderde de publieke opinie ten gunste van het judo en gaf een goede basis.
In Japan werd rond 1900 het judo op de middelbare scholen en de universiteiten ingevoerd als onderdeel van de lichamelijke opvoeding. Jigoro Kano bleef zijn hele leven les geven, maar dat werd steeds moeilijker omdat zijn gezondheid te wensen overliet. Hij overleed op 4 mei 1938, ten gevolge van een longontsteking. Hij werd 77 jaar. Het bestuur van de Kodokan werd hierna toevertrouwd aan zijn neef Nango Jiro. In 1946 werd deze opgevolgd door Risei Kano, de zoon van Jigoro. De eerste judo kampioenschappen werden gehouden in 1948.
Door judo leer je positief omgaan met agressie. Judo is beschaafd zonder je tegenstander te blesseren leer je hem of haar te over meesteren.
Val en tuimelcursus
Vallen, tuimelen, rennen, activiteitsspelletjes en wat stoeien zijn de ingrediënten van deze redelijk unieke cursus voor kleuters van 4 en 5 jaar. Het lessenpakket is niet alleen een goede manier om de coördinatie en het evenwichtsgevoel van kinderen te verbeteren maar ze kunnen er ook hun natuurlijke energie in kwijt. De kinderen leren vooral met elkaar te rollen, vallen, kruipen als een tijger, springen als een kikker en nog veel meer. Daarnaast is er ruimte om op een verantwoordde manier, gedoseerd met elkaar te stoeien en te rollebollen. De kleintjes leren op die manier hun eigen grenzen en die van andere kinderen te verkennen zonder echt met elkaar in conflict te komen. Deze cursus is bij uitstek geschikt als voorbereiding op de vervolg cursussen zoals judo. De cursus wordt gegeven in de DOJO-ruimte in sporthal De Helster. Vanwege zijn unieke inrichting is deze ruimte bijzonder geschikt voor het spel van de kleuters. De ruimte is ingericht voor het beoefenen van oosterse vechtsporten en is daarom voorzien van dikke matten op de vloer en dikke zachte wandbekleding, zodat blauwe plekken en verwondingen vrijwel niet kunnen voorkomen. De DOJO-ruimte voldoet aan alle veiligheidseisen welke aan een dergelijke ruimte gesteld kunnen worden. De begeleiding is in handen van een gediplomeerd instructeur.


Jiu Jitsu

Jiu-jitsu kan vertaald worden als "zachte kunst". Het is een zelfverdedigingskunst waarmee je in een paar seconden een aanvaller kunt controleren en/of uitschakelen. Jiu-jitsu is niet alleen een zelfverdedigingskunst, maar een zeer complete budokunst voor jong en oud. In het jiu-jitsu leer je niet alleen je te verdedigen tegen verschillende aanvallen maar ook het uitvoeren van verschillende aanvalstechnieken zoals bijvoorbeeld atemi's ( stoten en schoppen), klemmen, drukpunten en wurgingen.
Jiu-jitsu is in principe geen sport. Een vechtsport is gebonden aan regels, jiu-jitsu daarentegen is bij uitstek een vechtkunst, gebaseerd op de aanval van een tegenstander vanuit alle denkbare posities en vanuit diverse vechtdisciplines. Dat dit gepaard kan gaan met technieken die als onsportief en oneerlijk worden beschouwd in de reguliere vechtsporten kenmerkt juist het jiu-jitsu.
Aan de andere kant is er een zodanige rijkdom aan technieken, dat in zeer veel gevallen de tegenstander onschadelijk kan worden gemaakt zonder hem of haar enige verwonding toe te brengen, bijvoorbeeld door gebruik te maken van klemtechnieken.
De oorsprong van het jiu-jitsu is gehuld in nevelen, het wordt echter wel als een zuiver japanse vechtkunst beschouwd. De enige vechtkunst die invloed zou hebben uitgeoefend is het (chinese) Kempo. De Samurai's leerden destijds ju-jitsu in scholen die elk van elkaar verschilden. Als een samurai tijdens een gevecht werd ontwapend kon hij met blote handen verder vechten. Na het eind van het feodale stelsel werden de subsidies voor de scholen stopgezet en waren de meesters genoodzaakt om ju-jitsu te leren aan normale burgers. Later vloog ju-jitsu over naar het westen
Uit ju-jitsu zijn diverse zelfverdedigingsvormen en -sporten voortgekomen, zoals aikido, wat oorspronkelijk aiki-ryu jiu-jitsu was, en judo, waarbij de jitsu van jiu-jitsu een "do", een "weg" is geworden (ju-jutsu -> ju-do). Jiu-jitsu is een zeer volledige zelfverdedigingsvorm: als een jujutsuka een karateka als tegenstander heeft, kan het zijn dat judotechnieken zoals wurgtechnieken en worsteltechnieken effectiever zijn, als de tegenstander een judoka is, kunnen karatetechnieken zoals trappen geschikter zijn. Omdat jiu-jitsu geen sport is, kan gewoon iedere techniek die efficient is gebruikt worden. De jujutsuka zal die technieken proberen te gebruiken die de tegenstander juist niet of minder goed beheerst.


Taekwon-do

Taekwon-doToon foto's
Taekwondo is een stijlvolle en veelzijdige vechtsport. Een snelle sport. Maar vooral een sport met toekomst. In Azië maar ook in Europa neemt de populariteit van taekwondo steeds verder toe. Zowel mannen als vrouwen, jongeren als ouderen beleven veel plezier aan taekwondo. Een sport die op alle niveaus aantrekkelijk is. Voor de recreant, voor de westrijdsporter, maar ook voor de topsporter.
Taekwondo betekent letterlijk "manier van de voet en de vuist", maar het accent ligt op de voeten en de benen. Een goede uitvoering vereist de nodige inspanningen. Taekwondo leent zich dan ook uitstekend voor het verbeteren van de lichamelijke conditie én het zelfvertrouwen. Iedereen kan de taekwondo-technieken leren en in de praktijk beoefenen. Nederland telt inmiddels circa 11.000 enthousiaste beoefenaars. In het jaar 2000 heeft taekwondo de Olympische status gekregen. Hiermee bereikt de sport, die een rijke historie kent, een belangrijke mijlpaal.
Discipline
Zelfbeheersing, discipline en hoffelijkheid. Drie kenmerken van taekwondo die tegelijkertijd het verschil aanduiden tussen sporter en vechter.
Het is bij taekwondo niet de bedoeling dat een gevecht tussen twee spelers uitmondt in een strijd waarbij alles geoorloofd is. Daarom is het belangrijk dat je de taekwondo-technieken goed leert beheersen. Op die manier treed je je tegenstander met discipline en hoffelijkheid tegemoet.
Training

Taekwondo is een sport waarbij veel getraind wordt op het correct uitvoeren van diverse stoot- en traptechnieken. Tijdens het uitvoeren van de vele traptechnieken sta je regelmatig op één been. Van het evenwichtsvermogen wordt daarom nogal wat gevraagd.
De basistechnieken, zoals hand- en voetstanden, leer je als eerste. In een later fase van het trainingsproces wordt aandacht besteed aan mentale training, souplesse, snelheid en kracht. Dan ontstaan de zeer gecontroleerde en vaak hoge bewegingen die voor taekwondo zo kenmerkend zijn.
Belangrijk is dat de lichamelijke conditie gelijke tred houdt met de vooruitgang in technieken. Taekwondo is dan ook een inspannende ontspanning. Een beschaafde sport waarin je op een positieve manier je energie kwijt kunt.
Trainen doe je in je eigen tempo, binnen je eigen mogelijkheden. Zo kan iedereen de verschillende taekwondo-technieken leren beheersen.
Binnen de taekwondo-sport zijn een aantal onderdelen belangrijk:
Oefen je stijlvormen (Poomsee), dan vecht je tegen een denkbeeldige tegenstander, waarbij je in een vast patroon aanvals- en verdedigingstechnieken uitvoert.
Met zelfverdedigings-technieken (Hosinsul) leer je jezelf te verdedigen tegen alle vormen van aanvallen zoals vastpakken, verwurgen, klemmen of stok- en mesaanvallen.
Met breektechnieken (Kyokpa) leer je voorwerpen breken. Dit is een spectaculaire test om te kijken of je de bewegingen goed beheerst.
Sparring (Kyorugi) is een vrij gevecht tussen twee partners waarbij zoveel mogelijk punten moeten worden gescoord.
Alle onderdelen moet je goed kunnen beheersen om examen te mogen doen voor de zwarte band.

Wedstrijden
Om aan taekwondo-wedstrijden te kunnen deelnemen moet je de technieken eerst heel goed beheersen. Tijdens de wedstrijd-trainingen wordt er naast de technieken ook veel aandacht besteed aan het bewegingspatroon van je voeten.
Taekwondo-wedstrijden vallen op door de dynamische bewegingen van de sporters. Wervelende aanvallen, spectaculaire ontwijkmanoeuvres en tegenaanvallen volgen elkaar in een snel tempo op. Kortom, een spannend kijkspel.
In de onderdelen "stijlvormen" en "sparring" zijn er wedstrijden op verschillende niveaus, zodat je je al na korte tijd kunt inschrijven voor een toernooi. Je kunt ook deelnemen op recreatieve basis zonder mee te doen aan officiële kampioenschappen.
Bij sparrings-wedstrijden moet je binnen drie ronden van elk drie minuten zoveel mogelijk punten zien te scoren. Een aanval van je voet of vuist gericht op de voorzijde van de romp of het hoofd van je tegenstander levert punten op. Aanvallen, gericht op het achterhoofd, nek, rug of onder de navel zijn niet toegestaan. Jongeren tot 14 jaar mogen niet naar het hoofd aanvallen.
Sparrings-wedstrijden zijn full-contact. Tijdens de wedstrijd zorgen de hoofdscheidsrechter en drie juryleden ervoor dat alles volgens de regels verloopt. Dankzij discipline, strakke regels en het dragen van de verplichte lichaam-, arm-, been-, hoofd- en kruisbeschermers blijft het aantal blessures gering, zeker in verhouding tot andere sporten.
Bij wedstrijden in het onderdeel "stijlvormen" ligt de nadruk, naast een correcte uitvoering van trappen, stoten en verdedigingen, op concentratie, balans en kracht tijdens de bewegingen. Daarnaast houden de juryleden bij hun waardering ook rekening met harmonie, ritme, soepelheid en dynamiek