Braakman 2.85

De Braakman is een voormalige zeearm van de Westerschelde in Zeeuws-Vlaanderen, nabij de dorpen Biervliet en Hoek in de gemeente Terneuzen. Lange tijd vormde het water een natuurlijke barrière tussen Oost- en West-Zeeuws-Vlaanderen.GeschiedenisOntstaanHet gebied waar zich later de Braakman zou vormen, vormde in de vroege Middeleeuwen al een natuurlijke scheiding tussen het oosten en het westen van Zeeuws-Vlaanderen. De Braakman, oorspronkelijk ook wel Dullaert genoemd, is ontstaan door een opeenvolging van stormvloeden in de 14e en 15e eeuw. Bij de Sint-Maartensvloed (1375) wordt ten westen van Terneuzen (in het noordelijke deel van de latere Braakman) een groter binnenwater gevormd in wat voordien een landschap van slikken en schorren was. Dit woelige binnenwater wordt de Dollaert of Dullaert genoemd. Tijdens de Sint-Elisabethsvloed (1404) verdwijnt het eiland Wulpen waardoor er meer water in het westelijke deel van de latere Westerschelde kan opgestuwd worden. De Dollaert vergroot naar het zuiden en wordt de Braakman. Tegelijkertijd ontstaat er een verbinding tussen de Dollaert en de Honte in het oosten, wat later de Westerschelde zal worden. Door het stijgende zeeniveau wordt de invloed van de Braakman steeds groter en groter en reikt de Braakman op het einde van de achttiende eeuw, zoals zichtbaar op de Ferrariskaarten, tot in Axel.