Ακροβάτης 5.23

Καλώς ήλθατε στον Ακροβάτη,

Το κτίριο όπου στήθηκε ο Ακροβάτης είναι του 1889. Έχει οκτάμετρες ξύλινες πόρτες, κάγκελα στα παράθυρα που στέλνουν κινούμενες σκιές στους πέτρινους τοίχους, ζωγραφιστά ταβάνια στη μια αίθουσα, πέτρινα σκαλοπάτια που οδηγούν στον κάτω χώρο. Ο σοβάς στους τοίχους, χαρακτηριστικό της τότε εποχής, είχε αφαιρεθεί από τον ιδιοκτήτη. Τη μοναδική γωνία που βρήκαμε απείραχτη στη μια αίθουσα, τη διατηρήσαμε, με τη σκούρα πράσινη λαδομπογιά που είχε παλιά … Στην άλλη σοβαντίστηκε ο ένας τοίχος για να μπει ο καθρέφτης – αντίγραφο του καθρέφτη που υπήρχε σε ένα επίσης καφενείο-μουσείο στο Γαλαξείδι…. Το ετοιμόρροπο ξύλινο πάτωμα αντικαταστάθηκε με ασπρόμαυρο πλακάκι, επίσης υπενθύμιση παλιών εποχών, το υψώσαμε, για να έρθει στο ίδιο επίπεδο με το αριστερό τμήμα του, που ήταν ψηλότερο…
Η αρχική κατασκευή του χώρου, παρεμπιπτόντως, δεν μπορούσε να διατηρηθεί εκ των πραγμάτων… Η πρώτη του χρήση ήταν σχολή χορού… Η μια αίθουσα, κάποια στιγμή της ιστορίας του έγινε ξυλουργείο, ενώ η άλλη, το γνωστό μπακάλικο της γειτονιάς «Η χρυσές καρδιές». Πολύ κοντά στη Finos Film, πέρασαν από εδώ ιερά τέρατα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου για να πιούν ένα ουζάκι με δυο ελιές, λίγη μορταδέλα, μια φέτα ντομάτα…
Ο κος Ε. ήταν ο πρώτος που μας είπε πως εδώ, στο παλιό μπακάλικο, είχαν γίνει τα γυρίσματα του Μπακαλόγατου με τον αείμνηστο Χατζηχρήστο…
Δεν θελήσαμε, ωστόσο, να αλλάξουμε την αρχική ιδέα του μαγαζιού… δεν θέλαμε ο Ακροβάτης να “παραστήσει” κάτι… Φτιάξαμε τον Ακροβάτη… έναν γήινο, αληθινό, όχι περιοδικίστικο χώρο, όπου πίνουμε ωραίο καφέ και τσιμπάμε κάτι πάνω από τσίπουρα, κρασιά και τσικουδιές που έχουν επιλεγεί με βάση την ποιότητά τους. Θέλουμε να ενταχθεί ο Ακροβάτης στο χωρο -χρόνο του και να μας αφορά σήμερα. Το μάτι μου πέφτει στις πολυταξιδεμένες βαλίτσες του μπαμπά της Λίνας, εξαιρετικού Γαλαξειδιώτη καπετάνιου … Ή σε αυτήν την ζυγαριά του ΄30 που υπολογίζει τα δράμια… Ή σε αυτό το παλιό ψυγείο που ανακάλυψα σε ένα αιωνόβιο καφενείο της Καισαριανής…
Το mobile στην οροφή, κατασκευή της Αγγελικής Γουναρίδη, υπαινίσσεται κατά τη γνώμη μου αυτό που κάνουμε όλοι μας… Ακροβατούμε… Από τη μια ο κόσμος που είμαστε…από την άλλη ως αντίβαρο ένα παιδικό παιχνίδι, μια μπάλα… ο κόσμος που θέλουμε...