Στου Μπαχού 3.52

Ήταν στα μέσα του ‘50 όταν το περβόλι του αγρότη προπάππου στις τότε Κουκουβαούνες έγινε στάχτη, αλλά όπως λέει κι ο λαός «από τις στάχτες σου μπορείς να ξαναγεννηθείς»… Έτσι λοιπόν, γεννήθηκε κάτι πιο σπουδαίο κάτι που έμελλε να στιγματίσει τη σταδιοδρομία τεσσάρων γενεών της οικογένειας Σπύρου Καψαλού.
Ο προπάππους με στυλοβάτη την προγιαγιά άνοιξαν μια ταβέρνα – οινομαγειρείο στο πατρικό σπίτι στην πλατεία του τότε χωριού … Παράλληλα λοιπόν με την αγροτική ζωή και την καλλιέργεια των χωραφιών, λειτουργούσαν και αυτό το μαγαζί χρησιμοποιώντας προϊόντα από τη δική τους παραγωγή, οπωρολαχανικά, χόρτα που μάζευαν στο Λόγγο και ρετσίνα που έφτιαχναν σε δικά τους ξύλινα βαρέλια με μούστο από τα Μεσόγεια.
Οικοδόμοι, γεωργοί, εργάτες από τα εργοστάσια των γύρω περιοχών έρχονταν να πιουν μια κούπα ρετσίνα, για να ξεχαστούν από τον μόχθο της καθημερινότητας. Ο μπάρμπα-Σπύρος, ο «Μπαχός» κατά τους ντόπιους, με το χαρακτηριστικό μουστάκι του και τη λευκή μακριά ποδιά, κερνούσε όποιον έμπαινε στο μαγαζί, φτωχό και μη, με τα μαγειρευτά που έφτιαχνε η προγιαγιά Καλομοίρα. Στιφάδο, κόκορα κοκκινιστό με μακαρόνια, γίγαντες κι ένα σωρό άλλα, αρκεί να έβλεπε το μαγαζί του γεμάτο και να ‘φχαριστιέται. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με τους δίσκους που έβαζε στο πικάπ «έριχναν» και καμιά στροφή ακούγοντας τον Στελαρα και τους άλλους.
Αυτή η δουλειά ήταν για τον «Μπαχό», πέρα από μέσο βιοπορισμού, μια πηγή χαράς, κάτι σαν εκπλήρωση της ανάγκης του να συναναστραφεί με τους ανθρώπους, να προσφέρει….
«Το μικρόβιο» το μετέφερε και στα «κοριτσάκια» του, όπως αποκαλούσε τις κόρες του. Αυτές, εργάτριες στα εργοστάσια και μοδίστρες το πρωί, στην ταβέρνα το βράδυ, όλοι για τον ίδιο σκοπό. Η Μαρίνα και η Κατίνα, οι πιο δυναμικές, αναλαμβάνουν το 1965 τα ηνία της επιχείρησης αφού ο πατέρας αποφάσισε να «κρεμάσει το χατζάρι» του και να ‘φχαριστιέται τη ρετσίνα χωρίς έγνοιες πια. Η ταβέρνα «ΜΑΡΙΝΑ», από οινομαγειρείο γίνεται χασαποταβέρνα, το παϊδάκι γίνεται σήμα κατατεθέν, το πεντακάθαρο κοκορέτσι ανάρπαστο! Και ποιός δεν το απόλαυσε. Γνωστοί κι άγνωστοι. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, πολιτικοί, όλοι είχαν φάει «στης Μαρίνας» ή κατά πολλούς στις «Χήρες» στις Παλιές Κουκουβάουνες …
Τα χρόνια περνούν και το παλιό πλίνθινο ταβερνάκι με το τσιμεντένιο πάτωμα, τους ασβεστωμένους τοίχους και τη σόμπα με τα ξύλα, μεταμορφώνεται σ’ ένα σύγχρονο κτίριο που συμβαδίζει με την εποχή και τις προδιαγραφές καθαριότητας κι υγιεινής, αυτό όμως που μένει ίδιο είναι η αγάπη γι’ αυτή τη δουλειά που μετά από τόσα χρόνια γίνεται τρόπος ζωής κι αυτός ο τρόπος ζωής μεταδίδεται και στις επόμενες γενιές της οικογένειας…
Εμείς οι δισέγγονες, έχοντας ως κληρονομιά τις αναμνήσεις, τις συμβουλές και τις αξίες του χθες και λαμβάνοντας υπ’όψιν τις απαιτήσεις του σήμερα, στόχο έχουμε να μεταφέρουμε σ’ όλους εσάς μέσα από τα πιάτα μας την ποιότητα της γεύσης, την απλότητα της νοστιμιάς αλλά και τη ζεστασιά της φιλοξενίας μας… Aυτά διδαχθήκαμε άλλωστε.

Ιωάννα
Κατερίνα