Ο Τσέλιγκας 3.3

Από πληροφορίες μαθαίνω ότι ο πατέρας μου σε νεανική ηλικία, κατά τη διάρκεια της μεγάλης νηστείας της Σαρακοστής δεν μπορούσε να αντέξει την στέρηση της φέτας. Πήγαινε λοιπόν στο ψυγείο που φυλάσσονταν τα οικογενειακά αποθέματα και χωρίς να το πάρει είδηση κανένας άδειαζε τη φέτα και τα περισσεύματα της ανασκαφής, ικανοποιώντας έτσι την ακόρεστη επιθυμία για το τυρί. Βέβαια οι ίδιες πηγές μου λένε ότι το εγχείρημα γινόταν αντιληπτό τις μέρες του Πάσχα. Το πλήρωνε λίγο ακριβότερα του κανονικού μέσω της μαγκούρας του παππού Μιχάλη, αλλά όμως, δε βαριέσαι, όταν μετρούσε τις μαγκουριές τον απάλυνε η ανάμνηση του κρυφά φαγωμένου τυριού και μπρος σ’ αυτήν την αξία, τι αξία είχαν λίγες μαγκουριές. Όλη λοιπόν αυτή η επιθυμία για το τυρί σε καθημερινή βάση πέρασε μέσα από τα χρωμοσώματα και το DNA σε εμένα. Σκεφτείτε ότι κάθε φορά που αρχίζω μια από τις εκατοντάδες δίαιτες μείωσης βάρους, η πρώτη στέρηση που νιώθω, το πρώτο βασανιστικό όραμα που βλέπω είναι αυτό του τυριού να με κυνηγά (της φέτας, της γραβιέρας)…. Σαν κληρονομικό πάθος. Σύνδρομο του τυριού: το έχω ονομάσει έτσι και ευτυχώς που βρίσκομαι στον Τσέλιγκα και μπορώ να ικανοποιήσω το σύνδρομό μου. Τυρί λοιπόν, Τυρί και ξερό ψωμί, και για να είμαστε πιο ακριβείς, τυρί και φρέσκο τραγανιστό ψωμί. Ο ιδανικότερος συνδυασμός! Φαίνεται όμως ότι η επιθυμία και η αγάπη προς το τυρί δεν είναι οικογενειακή μου υπόθεση. Είναι υπόθεση όλων των Ελλήνων...