Αυτό που περισσεύει 2.1

Μια γυναίκα κι ένας άντρας συνομιλούν. Ορίζουν την αρχή και το τέλος τους. Ανάμεσά τους αυτό που περισσεύει.
Υπάρχουν, συνυπάρχουν, γίνονται. Ανταλλάσσουν, αναμετρώνται, συγκρούονται, περιβάλλονται.

Ανάμεσά τους αυτό που περισσεύει.

Το αναζητούν, το ανιχνεύουν, το ανακαλύπτουν. Ως αναγκαίο η περιττό;

Μια παράσταση όπου η σύγχρονη ελληνική ποίηση εμπιστεύεται τη φωνή της σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα και τους πλάθει σε
ρόλους κάνοντας την καθημερινότητα να συνυπάρχει με την ποιητική πράξη.

Μια παράσταση που τα κείμενα σύγχρονων Ελλήνων ποιητών δημιουργούν ένα ιδιαίτερο πεδίο μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού.

H σχέση τους ως ανθρώπινη πράξη και δράση σε συγκεκριμένο ιστορικό χωροχρόνο μας υπενθυμίζει πως η ποίηση έχει καθαρά πολιτικό πυρήνα.

'Γιατί όταν μιλώ για στίχους
μιλώ για κάτι που συμβαίνει
σε σένα όσο και σε μένα.'


'Ένας χώρος ένα χωριό μια χώρα περιβάλλουν μια γυναίκα κι έναν άντρα.Μια αινιγματική παρουσία κινείται ανάμεσά τους.

Απαρατήρητη στα μάτια τους απαραίτητη στην ύπαρξη και την συνύπαρξη τους.

Ωθεί τις δράσεις τους αλλά και τις παρενοχλεί. Μπαίνει στη θέση τους αλλά και απέναντί τους.
Τους ανασύρει μνήμες, σκέψεις αισθήσεις και αισθήματα.

Τους οδηγεί σε πεδία ερωτικά αλλά και εμπόλεμα.

'Μα ποια είσαι λοιπόν' τη ρωτήσαμε
'Είμαι', είπε,' αυτό που περισσεύει'..