Scouts Don Bosco 2.83

De scoutsgroep kent een woelige voorgeschiedenis. Ze werd een eerste keer opgericht in 1937 als zesde van de gouw Waas. Zonder veel succes evenwel want na enkele maanden werking reeds werd de groep die geleid werd door master Raymond De Meester en aalmoezenier E. H. Georges Bruynincx ontbonden.

Een jaar later wordt onder implus van E.H. Bruynincx door aalmoezenier E. H. Van Wymeersch, godsdiensleraar aan de Rijksmiddelbare School, en master Lou Orban, assistentent-verkennerleider bij Sint-Joris, een nieuwe scoutstroep opgericht onder de naam Joe English. Aan haar wordt nu het intussen vrijgekomen nummer VI toegekend. Als in 1940, bij aanvang van WO II de jonge mobiliseerbare mannen op last van de regering naar Frankrijk vluchten is er geen leiding meer. De achtergelaten verkenners gaan over naar Sint-Joris. De aalmoezenier, intussen E. H. Robert De Kesel, bleef alleen achter en voor de tweede keer werd het VIde Waas ontbonden.

Als het stadsbestuur tijdens de WO II een soort van vakantiewerking organiseert voor de behoeftige kinderen is het opnieuw E. H. De Kesel die hierin het voortouw neemt. Samen met de scouts van de Kristus-Koningtroep (College) laat hij veel kinderen — vooral in de stadsschool aan de De Meesterstraat — proeven van scouting en hij noteerde hij hun adressen. Ondersteund door de toenmalige districtsleiding hersticht hij, samen met leiders uit Sint-Joris en met als master Leon Waterschoot, de Don-Boscotroep. De groep kreeg opnieuw zijn intussen vrijgekomen volgnummer VIde Waas hoewel intussen nog andere groepen gesticht waren met hoger rangnummer was dit nummer beschikbaar gebleven.

Met hun rood-zwarte das om de hals en gewapend met de adressenlijst van E. H. De Kesel gingen master Waterschoot en zijn assistenten Gilbert Beirnaert en José De Wit op zoek naar de eerste leden. Met 7 sloten ze aan: Willy Wauman, Pierre Vijlders, José van Ranst, Etienne van den Eynde, Antoon Morel en Edmond en Robert Heymans.

Op zondag 7 januari 1941 vond dan de allereerste vergadering plaats: een tocht door de sneeuw naar Puytvoet, een ideale start voor het leven in de natuur. Toen ook begon de uitbouw van het kampleven, omwille van de moeilijke oorlogsomstandigheden weliswaar met mondjesmaat.

In 1943 kwam er een uitbreiding met een welpentak en was er de opvoering van de eerste ouderavond onder leiding van Lode Aerts. Fernand Michiels, master van 1942 tot 1948 bekwam van de Duitse bezetter toelating tot het organiseren van een massa-bijeenkomst voor alle ouders, op voorwaarde dat er niet aan politiek zou gedaan worden en dat er controle kon uitgeoefend worden door de Wehrmacht of de Belgische Polizei. In die tijd was een kamp op Puytvoet of in Klein Sinaai, en dan nog zonder vuur, al hoog gegrepen. Ook mocht tijdens de bezetting bij wet geen uniform gedragen worden, het gebeurde toch maar dan stiekem. Ook in deze oorlogstijd uitte zich de dienstvaardigheid van de scout door het inrichten van een speciale hulpdienst: een soort estafettedienst bij luchtalarm. En ook al diende veel sluiks te gebeuren, dit belette de Don-Boscotroep niet om gestaag te groeien en aan scouting op hoog niveau te doen.

De eerste maanden werd veel vergaderd op Puytvoet op gelijkvloerse verdieping van de Kleine Blokhut, mede dankzij de gastvrijheid van hun toenmalige aalmoezenier E. H. De Pauw. Don-Bosco groeide echter snel wat E. H. De Kesel opnieuw aanzette om uit te zien naar een passende locatie. Het eerste voorlopige heem werd het oud bouwvallig winkeltje van Mieke Glorie, een gewezen snoepwinkeltje in de Kalkstraat. Het tweede, gelegen op de hoek van de Kalkstraat en de Walburgstraat, werd betrokken in de winter van 1942. Toch bleef een eigen heem een betrachting ook als moest dat met eigen hand gebouwd worden. De droom werd uiteindelijk gerealiseerd. Met heel veel zowel fysieke als financiële inzet van leiding, leden en sympathisanten kon die droom gerealiseerd worden. Op Pasen 1946 was de nieuwe blokhut "Were Di" aan Vermeires Dreef (Azalealaan) af. De Grote Blokhut "Dapper & Vroom" op Puytvoet stond model. Eindelijk een eigen heem voor de toen 39 welpen, 33 jongverkenners en 18 verkenners.

Vooral het gebrek aan alternatieven lag tijdens de oorlogsjaren aan de basis van de bloei van de scoutsgroepen. Na afloop van de bezetting kon de jeugdbeweging hiervan nog ten volle profiteren. Door de stijgende welvaart echter domineerden consumptie en zucht naar gemak korte tijd later het maatschappelijk leven waardoor de jeugdbeweging een periode van stagnering en zelfs van achteruitgang doormaakte. Ook financieel kreeg de groep het in deze periode, en na de bouw van de blokhut zeer moeilijk. Met de inrichting van tombola?s en allerlei andere ludieke en ernstige activiteiten werd op een creatieve manier geprobeerd om geld in het laatje te brengen.

In 1948 wordt André Bayer master opgevolgd in 1950 door Edmond Heymans die tot 1966 groepsleider zal blijven. Mon bleef dat gedurende 16 jaar, in 1946 slechts 1 jaar onderbroken met de aflossing door Johan Waterschoot. Onder zijn bewind maakt de groep een succesvolle periode door. Ze wordt vaak bekroond met eerste prijzen in tal van heemwedstrijden zoals die toen door het district, de gouw en zelfs het verbond georganiseerd werden. Na Mon kwam Etienne van den Bossche (1966-1970) en hij werd voor 1 jaartje opgevolgd door Paul van Heysbroeck. In 1971 kwam dan Mathias Pieters voor 3 jaar aan het roer te staan, in weer een woelige fase van zijn bestaan.

Niet alles was immer rozengeur en maneschijn. Zoals iedere jeugdbeweging kende ook Don-Bosco hoogten en laagten, opeenvolgende perioden van groei en inkrimping, meevallers en tegenslagen. Maar misschien wel de grootste tegenslag uit de geschiedenis van de jeugdbeweging situeert zich bij de onteigening van de blokhut die meteen toch weer een nieuwe periode inluidt.